Electropop – krótka historia muzyki elektronicznej

Electropop to gatunek, który splata w sobie elementy muzyki elektronicznej i popu. Charakterystyczne dla niego jest korzystanie z instrumentów elektronicznych, m.in. syntezatorów, samplerów i automatów perkusyjnych, a także sięganie po różne efekty elektroniczne. Ciepłe dźwięki syntezatora mają z reguły niskie częstotliwości, często są nieco zniekształcone i rozmyte. Typowa dla electropopu jest stereofoniczna ściana dźwięku i swoboda kompozycji. 

Czas narodzin muzyki elektronicznej to lata 50. XX w., lecz działania, które do tego doprowadziły, zostały zainicjowane kilkadziesiąt lat wcześniej. Pierwsze urządzenie do jej wykonywania powstało pod koniec XIX w. Przez kolejne lata oswajano się z nowym rodzajem dźwięków i poznawano ich możliwości. Trzecia i czwarta dekada minionego stulecia przyniosły pierwsze utwory powstałe w całości w oparciu o instrumenty elektroniczne. Obok samych instrumentów kluczowe było tworzenie i rozwijanie techniki nagraniowej – tu ogromną rolę odegrały kolejno fonograf, gramofon i magnetofon.

Na początku lat 40. XX w. powstał nurt muzyki konkretnej, polegający na łączeniu dźwięków naturalnych i przemysłowych, np. gwaru ulicznego, rozmów, ćwierkania ptaków czy odgłosów fabrycznych – dźwięki te zapisywano i miksowano tak, by uzyskać określony rezultat artystyczny (prekursorami tego stylu byli Pierre Schaeffer, Pierre Henry i Edgar Varèse).

Przez jakiś czas muzykę konkretną łączono z tradycyjną, z kolei w latach 60. zaczęto ją zestawiać z muzyką elektroniczną. Style te coraz bardziej się ze sobą łączyły i przeplatały, powodując zacieranie się granic pomiędzy nimi. W 1951 r. powstało w Niemczech pierwsze studio muzyki elektronicznej. Stworzono w nim metody projektowania muzyki z dźwięków, które pochodzą jedynie z elektronicznych generatorów. W latach 50. podejmowano również próby komponowania muzyki komputerowej, co miało niebagatelny wpływ na późniejszy rozwój electropopu. Na lata 60. i 70. – dzięki metodom komputerowym i pojawieniu się syntezatorów – przypada rozwój i rozkwit muzyki elektronicznej.

Syntezatory stały się bardziej dostępne i popularne dzięki Robertowi Moogowi, który wprowadził na rynek urządzenie analogowe z klawiaturą, czyniąc je instrumentem elektronicznym. Sięgnęło po niego wiele ówczesnych gwia

zd muzyki popularnej i rockowej, m.in. T

he Beatles i The Rolling Stones. Wtedy też zaczęły powstawać pierwsze syntezatorowe przeboje.

Z biegiem czasu muzyka popularna coraz bardziej opierała się na tym urządzeniu i na automatach perkusyjnych. Opracowany w 1983 r. system MIDI (Musical Instrument Digital Interface) umożliwiał komunikację między elektronicznymi urządzeniami muzycznymi, ułatwiając tym samym kontrolę nad instrumentami i tworzenie dźwięków. Od tego czasu muzyka elektroniczna konsekwentnie umacnia swoją pozycję na rynku muzycznym, powstają też liczne subgatunki, w których kładzie się nacisk na różne aspekty elektroniki. Rozwój i upowszechnienie technologii komputerowych i oprogramowania muzycznego sprawił, że zanikły granice tworzenia, dzięki czemu nie maleje grono osób, które samodzielnie tworzą, eksperymentują i bawią się tym gatunkiem.

W połowie ubiegłego wieku niewiele wskazywało na przyszły mariaż elektroniki i popu. Początkowo utwory tworzone w tym nurcie nie porywały do tańca czy choćby rytmicznego kołysania. Za pierwszy elektroniczny singiel popowy uznaje się Silver Apples of the Moon part 1 Mortona Subotnicka z 1968 r. Ojcami chrzestnymi szeroko rozumianej muzyki elektronicznej są członkowie zespołu Kraftwerk, którzy za sprawą albumu Autobahn zostali jedną z ikon nurtu instrumentalnego.

Ta niemiecka formacja stała się źródłem inspiracji dla rzeszy twórców i zespołów z lat 80. spod znaku electropopu, wśród których wymienić można m.in.: New Order, Gary’ego Numana, Pet Shop Boys, A Flock of Seagulls, A-ha, Soft Cell, Simple Minds, Erasure, Orchestral Manoeuvres in the Dark, Depeche Mode, Ultravox, The Human League, Yellow Magic Orchestra czy The Buggles. Do pionierów grania syntezatorowego trzeba też zaliczyć Jeana-Michela Jarre’a z albumem Oxygène i zespół Tangerine Dream. Z kolei wśród electropopowych twórców ostatnich lat na uwagę zasługują przede wszystkim Calvin Harris, Ke$ha, Hardwell, The Chainsmokers, Owl City i Passion Pit. W XX w. na electropopie swoją twórczość oparli tacy wykonawcy, jak Hurts, Bastille, Empire of the Sun, Medina czy Gypsy & The Cat.

Electropop to gatunek rozrywkowy, który mimo sinusoidalnej popularności na przestrzeni lat, bez wątpienia ma się dobrze. Rośnie grono fanów, a dzięki temu, że urządzenia, które jeszcze do niedawna istniały tylko jako fizyczne sprzęty, mają teraz swoje wirtualne odpowiedniki – wiele osób wybiera electropop jako formę pozwalającą na zrealizowanie twórczej wizji i wyrażenie ekspresji. Dzięki temu muzyka elektroniczna pozostaje jednym z najpopularniejszych gatunków i póki co nic nie wskazuje na to, by miało to ulec zmianie.